Kentsel dönüşüm, farklı süreç ve dinamiklere atıfta bulunmak için kullanılagelen bir terimdir. Türkiye’de kentsel dönüşüm özellikle kırdan kente göçün, tarımda makineleşmenin ve artan kent nüfus yoğunluğunun karakterize ettiği 1950’ler ve sonrasında değişik bağlamlarda ve farklı mekanizmaları tanımlamakta kullanılmıştır.
En genel manada, kentsel parçaların fiziksel, sosyal ve ekonomik dönüşümün gerçekleştiği tüm süreçler kentsel dönüşüm olarak nitelenmektedir (Ataöv ve Osmay 2007). Yenileme, rehabilite etme, koruma, iktisadi canlandırma, afet riski karşısında güçlendirme ve sağlıklaştırma kentsel dönüşüm politikaları kapsamında düşünülebilecek amaç ve hedefler arasındadır.
Ülkemizde kentsel dönüşüm, 1980’lerde başlayan süreçte sanayi toplumundan bilgi toplumuna geçişte kritik önem arz etmeye başlamıştır. Bu bağlamda kentsel dönüşüm, çağın gerektirdikleri ışığında çöküntü alanlarının, fiziki, ekonomik, sosyal ve çevresel ihtiyaçlara cevap veren, doğal risk faktörlerinin en aza indirildiği sağlıklı yaşam çevrelerine dönüştürülmesini hedefleyen politikaların bütünüdür.
Kentsel dönüşüm aynı zamanda; hayat kalitesini arttırmış, enerji tasarrufuna ve çevreye duyarlı yerleşim alanları oluşturmuş ve yarın marka şehirleriyle ön plana çıkan bir Türkiye demektir.